Over Inge Evers

Al ruim 45 jaar ben ik in de ban van vezels. In die tijd heb ik boeken geschreven over vilt, papier en zijdepapier.
In Nederland en in het buitenland houd ik lezingen, geef ik workshops en exposeer ik mijn werk.
Studiereizen in de Verenigde Staten en Japan verdiepten mijn kennis van het maken van papier.
Tijdens mijn reizen in Georgië, Turkije, Mongolië en Turkmenistan leerde ik veel over de traditionele viltkunst.
De betekenis van vilt voor Community Art heeft steeds mijn belangstelling gehad, omdat ik vilt zie als een middel voor ontmoeting en samengaan van zowel vezels als mensen.

De afgelopen jaren heb ik de interactie onderzocht tussen verschillende kunstvormen: tekenen, schilderen, vilten, het verwerken van vilt, papier maken, het verwerken van papier, tai-chi en sacred dance.
In 2001 behaalde ik de Master titel in Expressieve Kunsttherapie bij de European Graduate School in Saas Fee in Zwitserland.
De scriptie die ik daarvoor schreef was The Felt Sense (pdf >>).
Deze gaat over het ontvankelijk zijn en het gebruiken van onze intuïtie (felt sense) zowel individueel alsook als onderdeel van een Community Art proces.

In mijn kunst verwerk ik beelden uit het dagelijks leven die me op dat moment bezighouden. Het is mijn manier van leren omgaan met veranderingen in mijn leven in een veranderende wereld. Het nieuwe komt uit het oude voort. Het richt zich gevoelsmatig op een nieuwe verstandhouding daarmee. Intuïtief weet ik wat het worden gaat, maar ik zie het nog niet voor me. Ik vertrouw op het proces waarbij ik vanuit verbeeldingskracht vormen onder mijn handen laat ontstaan terwijl ik experimenteer. Ik onderzoek het materiaal waarmee ik werk – natuurlijke vezels van allerlei aard als ook oude gebruikte textiel -eerst gevoelsmatig.
Daarbij is het een gaan en komen en kringlopen van beelden. Dit overgeven aan waarvan ik weet dat het er is, maar nog niet weet hoe het er uit ziet, gaat door tot mijn intuïtie “stop” zegt en “dit is het”. Op dat moment verbreek ik even de verbinding met het materiaal. Vanuit dit loslaten komt er tijd en ruimte vrij voor het technische/ambachtelijke denken over hoe ik datgene wat ik voor me zie verder kan vormgeven. Ik ga een nieuwe relatie aan met het werk in wording. Dat levert vaak vraagtekens op. Er ontstaat dialoog of sterker nog strijd, wrijving, weerstand tussen het spontane beeld en de uiteindelijke compositie van de vorm.
Ik geloof in de wijsheid van mijn handen. In wezen vertelt elke totstandkoming van een werk hetzelfde verhaal. Alleen probeer ik mijn verhaal iedere keer een beetje beter te vertellen.

Interview Inge Evers

Inge Evers is de eerste Nederlandse “Grand Lady” van het vilt. Al in de jaren ’70 van de vorige eeuw reisde ze naar traditionele viltlanden en leerde het vilten van de grote viltmeesters aldaar. Haar kennis deelt ze al decennia wereldwijd en in Nederland was ze de grondlegger van het moderne vilten hier. Voor Inge is het vilten altijd en nog steeds verweven met haar hele wezen.
Lees het verhaal van deze erudiete en bijzondere viltster aan wie wij allemaal een beetje schatplichtig zijn.

Wanneer en hoe ben je begonnen met wol en vilt?

Wol en vilt zijn van jong af aan bij me geweest. Ik ben een oorlogskind en ik leerde lopen op schoentjes die mijn moeder uit armoede gemaakt had van mijn vaders Stetson. Toen ik leerde schrijven, kreeg ik een schoolbord, waar ik verhaaltjes op schreef. Na elke paar zinnen was het bord vol en veegde ik het schoon met een vilten bordenwisser. Als het verhaaltje af was, zat er een koek van krijt op het vilt. Dan liep ik naar het balkon en sloeg met mijn hand op het krijt, dat uiteenstoof in de lucht. Zo gaan mijn verhaaltjes de wijde wereld in, dacht ik dan.

Waarom koos je voor wol en hoe heb je je daarin ontwikkeld?

Het bewust kiezen voor wol en vilt kwam pas in de jaren zeventig. Nadat ik vele jaren met allerlei materialen assemblages had gemaakt, begon ik een “vezeltocht” op zoek naar de bronnen van textiel en naar “wat wil ik daar nu precies mee”. Ik kwam een boekje tegen over vilt, geschreven door Katharina Agren, dat me boeide. Aan de hand daarvan maakte ik mijn eerste vilt. Dat smaakte duidelijk naar meer.

Ik bezocht de zomerscholen op de Hongaarse puszta, internationale symposia, reisde naar landen in Eurazië, schreef een boekje over vilt dat me, nadat het in het Engels was vertaald, over de hele wereld bracht met het geven van workshops en lezingen. Groepswerk – het tegenwoordige ‘Community Art’ was een van mijn favoriete doelen. Op het gebied van vilt was daarin veel te leren van traditionele viltmakers zoals in Georgië en Turkmenistan. Het geleerde kon ik dan weer in praktijk brengen in mijn Haarlemse Viltwerkplaats (1982-1997).

In de loop van de tijd keerde ik me meer naar binnen en studeerde expressieve kunsttherapie. Naast andere vormen van kunst onderzocht ik de rol van wol als medicijn.
Haar genezende kwaliteiten ondervond ik in die tijd aan den lijve. In die richting heb ik me dan ook gespecialiseerd.

Wat is je inspiratie?

Inspiratie vind ik als ik wandel in de natuur, vooral langs het strand waar de leegte tegelijkertijd volte is. Soms kan levenslustig materiaal de aanzet zijn tot creëren. zoals de paardenstaart die ik dit jaar kreeg er toe leidde dat ik voor een tentoonstelling een hele serie objecten maakte van geknoopte haren met wol gevilt

Geef je workshops?

Ik geef sinds mijn 75ste jaar alleen nog workshops aan particulieren.

Meer informatie:
website >>

Met o.a. Inge Evers afstudeerscriptie, die gedownload kan worden. Titel: The Felt Sense, Expressive Arts Therapy and Community Art Making European Graduate school.
Er is recent een heruitgave van mijn boekje “Papier van Zijde” uitgekomen bij Uitgeverij Pasklaar en te koop bij Meervilt in Haarlem.

Zie je een ontwikkeling in de manier waarop wol gebruikt wordt?

Ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat alleen al het voelen van wol veilig en hartverwarmend voelt. Ik vind dat wol een grotere plaats verdient in een therapeutische setting. Op plaatsen waar gewerkt wordt met materialen als verf, klei, hout, papier, muziek, verhalen en zo meer, mis ik wol te vaak. Het unieke van wol is haar verbindende eigenschap.  Daarbij sluit het levendige en heilzame van het viltproces voor lichaam en geest naadloos aan. Onno van Lith beschreef in het boek Bewustzijnskunstenaars, over hun leven en werk, deel 2, mijn visie op het vilten.

“Het vilten is een proces van naar binnen gaan; je gaat in je lijf, je aardt jezelf. Om te kunnen vilten moet de wol geopend worden. Dat doe je door de wol uit te leggen, te besproeien, masseren en rollen, heel lang, in een ritmisch proces. Tijdens dat rollen gaan de levenssappen vanzelf stromen en openen mensen zich ook. Aan het eind van zo’n rolsessie gaat iedereen vertellen, dat ontstaat automatisch. Ik vind dat proces van in de stilte en dat ritme gaan zo waardevol. Het werkt gezond makend, daarvan ben ik overtuigd”. Kijk maar naar mij, na meer dan veertig jaar later ben ik nog steeds niet uitgekeken en uitgeleerd.

*Bewustzijnskunstenaars, deel 2 is een uitgave van Uitgeverij Idrie, Zutphen 2016

Álles verwelkomen

Al ruim veertig jaar is Inge Evers in de ban van vezels en in die periode heeft ze de viltkunst steeds populairder zien worden. Tot haar verrassing kan ze vaststellen dat het geen hype is gebleken, maar mede dankzij haar serieus voet aan de grond heeft gekregen in Nederland en andere landen die geen oorspronkelijke viltcultuur en -geschiedenis hebben.
Lees het volledige artikel >>

Interview van Onno van Lith dat hij  schreef in het boek BewustZijnsKunstenaars, over hun leven en werk, deel 2.
In dit boek zijn nog 19 interviews met kunstenaars te lezen. Het boek is te bestellen via www.bewustzijnswerk.nl

Bewustzijnskunstenaars